Voor deze herdenking had ik bedacht te eindigen met Country roads, van John Denver. Iets gewaagd, maar ik vind het zo’n gevoelig en troostend nummer. Ik hoopte dat familie van overleden bewoners die ook zo zouden beleven. Een mooie afsluiting, de wens om thuis te komen.
Als het nummer begint zie ik een glimlach op verschillende gezichten. In mijn oor hoor ik een gezoem. Wat is dat? Ik kijk rond, het wordt luider en het blijkt dat verschillende mensen zachtjes mee gaan zingen. Ingetogen, ieder voor zich. Ze laten zich meeslepen door de muziek. Ik ben totaal ontroerd.
Na de bijeenkomst hoor ik dat de dementerende echtgenote van een van de overledenen helemaal opgetogen was: “dit zong Willem altijd!”
Het was indrukwekkend. Ik had er kippenvel van.
Zo eindigde weer een prachtige avond. Waar ik weken van te voren aan werk om het een soepel verlopend ritueel van te maken. En wat een geluk als het goed overkomt bij familie, medewerkers en vrijwilligers. Take me home.