Eenzaamheid is een hot item, we vinden volop symposia en publicaties. Er is veel behoefte aan input over hoe we eenzaamheid kunnen bestrijden. We zien steeds meer mensen vereenzamen. Aan de ene kant hebben we meer gevoeligheid ontwikkeld om dit te signaleren, aan de andere kant is het ook een gegeven dat onze maatschappij meer eenzamen voortbrengt. Mensen die de aansluiting steeds vaker gaan missen.
Oorzaken onder meer:
- De hoge eisen die deze maatschappij stelt.
- We moeten steeds vermaakt worden, we leren het af in stilte te verblijven, met onszelf te zijn.
- We zoeken oplossingen buiten onszelf, terwijl het gevoel van eenzaamheid zich binnen in ons bevindt.
- Hulp verlenen kan ook vereenzamend werken, heeft u weleens iemand op bezoek gehad die hulp wilde verlenen bij u? Hoe voelde dat?
De meest gebruikte beschrijving van eenzaamheid is: het gemis aan gewenste contacten, of het verschil tussen gewenste en aanwezige contacten.
Laten we het eens anders noemen: Iemand voelt zich afgesloten van contact. Dat is een innerlijke waarneming. De verbinding is verbroken. Iemand voelt zich niet meer een deel van het geheel. Dat is een ontwrichtende ervaring. Mensen zijn voorbestemd om in groepsverband te leven. Continu meer of minder in contact te zijn. Dat kan ook het gevoel zijn dat mensen bereikbaar zijn of beschikbaar om langs te komen. Of dat er iemand van je houdt. Kernwoord: deel uitmaken van…
Dat is wat ontbreekt voor de eenzame, zij voelen zich geen deel meer van. Zij ervaren zich als onnodig, overbodig.
Volgt uw vraag: wat kunnen we dan doen voor deze mensen?
DT&S zoekt naar antwoorden, en op micro niveau heb ik al heel wat ontwikkeld voor hulpverleners en vrijwilligers. Toch denk ik dat we het niet gaan redden om mensen te betrekken als we als maatschappij geen andere richting kiezen. Meer de richting van het hart, van kwaliteit van contacten, tegenover het rekenen in termen van kosten en financiën. Als we ons laten sturen door geldstromen, krijgen we mensen die zich richten op geldstromen. Met als gevolg een bankencrisis.
Als we de moed kunnen opbrengen om ons te laten sturen door wat wij belangrijk vinden, dan zullen we zien dat wat belangrijk is steeds meer vorm kan krijgen. Kwaliteit van leven. Aandacht voedt.